Title :: If I do 0/?
Mingyu X Wonwoo [SEVENTEEN]
Genres :: Drama and Dark(?)
Rate :: PG-15
By :: @lx_toey03
“เฮ้ยมึง ไปแดกเหล้ากันมั้ย” เสียงของซูนยองเพื่อนสนิทตัวดีที่ไม่เอาไหนกำลังชักชวนเขาไปเที่ยวรอบที่ล้านแล้วซึ่งคำตอบก็..
“ไม่เอาอะ ต้องอ่านหนังสือ” ปฏิเสธไปตามเคย
“โถ่ มินกยูเพื่อนรักจะไม่ไปจริงๆหรอ..” เสียงหงอยๆที่ตามมาเนื่องจากโดนเพื่อนสนิทปฏิเสธการชักชวน(อีกแล้ว)
“ก็บอกว่าไม่ พรุ่งนี้มีสอบเคมี”
“โห พูดเหมือนมึงโง่ อย่างมึงเนี่ยหลับตาทำยังได้เต็มเลย ไปเหอะ งานนี้ฟรีหมด”
“แล้วพูดเหมือนปกติไม่ฟรี” เขาเถียงกลับ ลองเป็นงานไม่ฟรีสิ เพื่อนของเขาไม่มีทางเข้าไปแน่
“แต่คราวนี้มึงต้องไปแน่ๆเชื่อกู”
“งั้นก็บอกมา ถ้าน่าสนใจกูจะไป..” เขาปิดหนังสือเคมีที่ตั้งใจจะอ่านสอบพรุ่งนี้แล้วให้ความสนใจมาที่เพื่อนสนิทที่ดูจะมั่นใจซะเหลือเกินว่ายังไงคราวนี้เขาก็ต้องไปแน่นอน
“กูยังไงบอกหรอก อิอิ” ค-ว-ย คำหยาบที่ส่งผ่านไปให้คนตรงหน้า แต่คนที่ถูกด่ากลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย มิหน้ำซ้ำยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรหาเบอร์ที่คุ้นเคย..คงไม่พ้นเมีย
“ฮัลโหลวว จี้จ๋า วันนี้เก๊าขอไปเที่ยวกับพวกพี่คุปส์นะ” จี้ที่ว่าก็คือ อูจี เมียมันนั้นแหละ อย่าให้พูดเรื่องความกลัวเมียของมันเชียว ถ้าเกิดว่ามันไม่มีผมป่านนี้อย่าแม้แต่จะได้เห็นวิญญาณของมัน.. ส่วนพี่คุปส์หรือเอสคุปส์หรือซึงชอลนั้นแหละ ก็ไม่รู้มันจะมีหลายชื่อทำไม แต่พี่มันบอกว่าให้คนอื่นน่ะเรียกเอสคุปส์ ส่วนซึงชอลน่ะ..ให้เมียเรียกคนเดียว ส่วนพวกเขาก็เรียกพี่ช่อนเพื่อความง่าย แต่อย่าไปพูดให้พี่มันได้ยินเชียว โดนโบกกลับมาแน่นอน พี่ช่อนกับซูนยองถูดจัดอยู่ในหมวดเดียวกัน สมาคมกลัวเมีย แบบนี้ก็ได้หรอ.. เมียพี่เขาชื่อ จองฮัน หรือเรียกง่ายๆก็พี่นางฟ้า พี่เขาสวยมากเรียกได้ว่าสวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก แต่ว่าด้วยเรื่องความแมนแล้วก็ไม่แพ้ใครหรอก กว่าไอ้พี่รหัสตัวดีของเขาจะได้มานี่เสียกันไปเท่าไหรแล้ว.. ส่วนเขาน่ะหรอ หึ อย่าพูดเรื่องนี้ เขาไม่มีหรอกมงเมียน่ะ มีแต่มงมงหมาน้อยของเขา เห้อ ก็วันๆเอาอยู่แต่กับหนังสือเรียนจะเอาเวลาที่ไหนไปหาเมีย ความจริงถ้าจะเรียกว่าเด็กเนิร์ดก็คงไม่ผิดนักหรอก แต่เขาก็มีความจำเป็นที่จะต้องทำแบบนี้ นี่เป็นความลับสุดยอดเลยนะ ไม่มีใครนอกจากซูนยองกับพี่ช่อน เดี๋ยวถ้าถึงเวลาเขาจะก็บอกเองหน่า อย่าน้อยใจนะคะคนดี ☺
(กลับกี่โมง? มีใครไปบ้าง? ไปกันเยอะมั้ย? นี่จะไปคั่วสาวหรือเปล่า? ไม่เอาอะไม่ให้ไป)
“โถ่ ตะเอง เก๊าสัญญาเลยว่าจะไม่ไปเหล่สาวที่ไหนเลย ไอ้มินกยูก็อยู่” เอ้า โดนเฉย
(งั้นขอคุยกับมินกยูหน่อย)
“เอาไป พูดดีๆละ/ฮัลโหลอูจี”
(นี่มินกยู ดูแลไอ้ซูนดีๆนะ คอยรายงานฉันด้วย)
“โอเค ไม่ต้องห่วง/อะไรวะ ไว้ใจเพื่อนผัวมากกว่าผัวอีก” ไอ้ซูนยองบ่นเบาๆแต่มีหรือเมียมันจะไม่ได้ยิน
(มึงพูดว่าไงนะ!!!)
“เปล่าจ้า แค่นี้นะจุ้บ” แล้วมันก็รอเมียตัดสายไป คนอย่างมันจะไปกล้าตัดสายก่อนได้ไง เห้อ
“อ่าวเด็กๆมาทำอะไรตรงนี้” พี่ช่อนที่เดินผ่านพวกเขาก็ทัก คงจะไม่พ้นเรื่องคืนนี้หรอก
“ผมกำลังชวนไอกยูอยู่อะพี่ เนี่ยมันไม่ยอมไป”
“เอ้า ทำไมอะ ไปเหอะ นี่มึงยังไม่ได้บอกมันหรอว่าวอ-..” ยังไม่ทันที่พี่เขาจะพูดจบไอ้ซูนยองก็รีบเข้าไปปิดปาก อะไรวอๆนะ
“เฮ้ย อย่าเพิ่งบอกมันดิ เดี๋ยวก็ไม่สนุกหรอก” อะไรของสองคนนี้วะ
“เออๆ ตกลงไปนะ 2 ทุ่ม คลับ xxx เจอกัน บาย”
“ปะ ไปแปลงโฉมน้องมินกยูกัน เอะ หรือว่าไม่ต้องดิ ฮ่าๆๆๆ” ไอ้พวกนี้จริงๆเลย เขาไม่ได้ไปสถานที่แบบนี้มานานแล้วซะด้วยสิ หึ
หน้าคลับ xxx
“ไหนพี่ช่อนวะ” ไอ้ซูนยองชะโงกหน้าหาพี่รหัสที่เป็นคนชวนมาซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของพี่มันเลย
“เออดิ เป็นคนชวนแล้วจะเบี้ยวหรอ” เขาบ่น นี่อุตสาห์ยอมทิ้งหนังสือเพื่อมาเที่ยว
“เออดิ อย่าให้เจอนะ เม-..” ไอ้ซุนยองที่อยู่ๆก็เงียบ เขาที่กำลังจะหันไปถามแต่ไอ้คนข้างๆก็จับหน้าให้หันไปตรงๆ “อย่าเพิ่งหันมานะมึง หันไปเลย!!” เขาที่งง เพราะอยู่ๆมันก็เป็นแบบนี้ ก็หันหน้าไปหามันแล้วด่า “อะไรของมึงเนี่-..” แต่ก็ตรงชะงักเมื่อสายตาไปสะดุดอยู่ที่ใครบางคน
“ไอ้ห่า..บอกว่าอย่าหันมาไง”
“...”
“เฮ้ยย นั้นไงพี่ช่อนไปกัน” ไอ้ซูนยองเปลี่ยนเรื่องแล้วลากเขาไปหาพี่ช่อนทันที
“อ่าว กูนึกว่าพวกมึงจะไม่มากันละ เฮ้ยย ไอ้มินเป็นอะไรวะ” พี่ช่อนที่ทำท่าทางใจที่พวกเขามาได้แล้วก็ชะงักถามเขาที่ตอนนี้ใจเหม่อลอยไปหาใครบางคน..
“ก็มันเจอคนนั้นไง” คนนั้นที่มันว่า หึ เขาไม่อยากคิดถึงเลย
“อ่าว..นี่มึงยังลืมไม่ได้อีกหรอวะ” ไอ้พี่ช่อนถาม
“ลืมได้ก็เ หี้ยละ”
“ชิบหายละ กูชวนมันมาด้วยอะซูน” พี่มันหันไปกระซิบกับไอ้ซูนแต่มีหรือที่เขาจะไม่ได้ยิน
“รีบเขาเหอะ อยากกลับบ้าน” เขาพูดจบแล้วเดินเข้ามาข้างใน ปล่อยใจที่ว้าวุ่นไปฝากไว้กับเหล้าละกัน หนังสือช่างมันเถอะ ตอนนี้ไม่เมาไม่กลับ
“อ่าว มินกยูว่าไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” พี่จองฮันสุดสวยของพี่ช่อนเอ่ยทักเขา ทุกคนในแก็งที่ตอนนี้นั่งอยู่ในห้องโซนวีไอพี ก็จริงอย่างที่พี่เขาพูดช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้มาสังสรรค์กับคนอื่นๆสักเท่าไหรเพราะเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง วันๆก็อ่านแต่หนังสือ อยู่ในร่างติ๋มแบบนั้น
“ว้าวว กูโคตรชอบมึงในร่างนี้มากกว่าไอ้ติ๋มนั้นอีก” เวอร์นอนสมาชิกอีกคนพูด
หึ ใช่ เขามีสองร่าง แต่มันไม่ใช่แบบแปลงร่างได้อะไรเทือกนั้นหรอกและเขาก็ไม่ใช่คนสองบุคลิกด้วย เพียงแต่เวลาเขาอยู่ที่โรงเรียน เขาก็แปลงร่างตัวเป็นเด็กติ๋มมินกยู เขาไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอกนะ เพียงแต่เขาแค่อยากตัดขาดจากโลกภายนอกที่หมายถึงแค่ในโรงเรียน ใครๆก็รู้จักเขาในนามเด็กติ๋ม เขาถูกกลั่นแกล้งตามประสาคนที่ดูอ่อนแอกว่า เขาสู้กลับแต่แค่ไม่ทำ เพราะอะไรนะหรอ โรงเรียนที่อยู่ปัจจุบันคือโรงเรียนที่ 15 จากที่เขาย้ายมาทั้งหมด ไม่ต้องถามเหตุผลว่าทำไมถึงย้าย ตามประสาวัยรุ่นชายเรื่องฉกต่อยมันก็ต้องมีอยู่แล้วเพียงแค่เขามีมากไปนิดนึงเอง ก่อนที่เขาจะย้ายมาโรงเรียนนี้ มารดาผู้เป็นที่รักได้เอ่ยปากขอร้องเขาไว้ว่าอย่ามีเรื่องอีกได้มั้ย ขอให้ที่นี้เป็นที่สุดท้าย แน่นอนว่าเขารักผู้เป็นแม่ที่สุดรองจากตัวเอง เขาเลยยอมทำตามคำขอ แม่ของเขาก็ค่อนข้างแปลกใจแต่ก็ยินดีกับเขา เขาก็แค่เป็นเด็กติ๋มตอนอยู่ที่โรงเรียนส่วนเวลาอื่นก็เป็นแค่คิมมินกยูเท่านั้นแหละ ด้วยความที่เขาเรียนเก่งเป็นเดิมทุนอยู่แล้วมันก็เลยไม่อยากที่จะต้องทำตัวแบบนี้ คนที่รู้เรื่องนี้มีอยู่เพียงไม่กี่คน มีคนในแก็ง แม่ แล้วก็คนที่เขาไม่อยากจะพูดถึง แม้แต่พ่อเขายังไม่รู้เลย ก็ไม่น่าแปลกหรอก เคยสนใจเขาด้วยหรือไง หึ แต่ถ้าถามว่าอะไรคือตัวตนของเขา เขาก็ตอบได้โดยไม่ต้องคิดเลย คิมมินกยูแบดบอยไง มันคือตัวตนของเขาเพียงแต่เขาแค่ไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อนเพราะเขาอีก เรื่องชีวิตของเขามันมีอีกเยอะเลยละ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลังละกันที่รัก ☺
“เอ้าเอสคุปส์ไม่ได้บอกน้องหรอว่าคนนั้นจะมาด้วย” เสียงของพี่จองฮันเอ่ยถามพี่ตัวดีของเขา
“แฮะๆ ก็ฉันนึกว่ามันลืมได้แล้วก็เลยชวนมาด้วย” ไอ้พี่ช่อนตอบแฟนแล้วยิ้มแห้งๆกลับไป พี่มันเงยหน้ามามองเขาแล้วสงสายตาประมาณว่า กูขอโทษนะน้องรัก เขาละอยากจะกระทืบพี่มันกลับไปจริงๆ
“ช่างเหอะ แค่นี้ไม่ตายหรอกหน่า” เขาตอบกลับไปส่งๆ อาจไม่ถึงตายแต่ก็คงสาหัส
“มาๆๆ วันนี้ไม่เมาไม่กลับโว้ยย” เสียงซูนยองเป็นคนเรื่องเปิดวง
เวลาก้ผ่านไปเรื่องๆแต่ผมกลับไม่เห็นใครอีกคนเลย อ้อ สงสัยคงอยู่กับผัวละสิ หึ
“อ่าวๆ มาแล้วๆ” เสียงเวอร์นอนพูดออกมาเมื่อเจอใครบางคน
“แหม่มาแค่เนี่ยอะพกเมียมาด้วยหรอ มาแค่เนี่ยอะพกเมียมาด้วยหรอเนี่ยยย” เสียงของไอ้ซูนยองเอ่ยแซวสมาชิกอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับนข้างกายที่เขาจำได้ดี
“เป็นไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า” สมาชิกอีกคนเดินไปนั่งข้างเวอร์นอน แล้วเอ่ยถามทุกคน
“สบายดีม๊ากกก แต่พี่คงสบายกว่า ติดเมียขนาดนี้” ไอ้ซูนยองคนเดิม
“หึ ก็เมียน่ารักนี้ ก็เลยรักเมียมาก” พี่มันพูด
“นี้จีซู..” เสียงพี่จองฮันเอ่ยเตือนเบาๆ
“แล้วก็อีกอย่างกว่าจะได้มาน่ะ ยากจะตาย” พูดแล้วก็มองมายังเขาก่อนจะส่งสายตาเหยียดๆมาให้
“ก็แน่อยู่แล้ว แย่งของของคนอื่นน่ะ มันก็ต้องยากอยู่แล้ว” เรื่อวอะไรที่เขาจ้ะองอยู่เฉยละ สวนกลับได้ก็สวน ในเมื่อประโยคก่อนหน้ามันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
“จะว่าแย่งก็ไม่ถูกนะ เขาสมยอมเอง” พี่มันพูดอย่างเหนือกว่า
“หึ ก็เ หี้ยพอกันนั้นแหละ” เขาพูดแล้วจ้องไปที่คนข้างกายของพี่มันที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้า ดูก็รุ้ว่าคงกลัว หึ สำออย
“มึง!!!!” เป็นพี่จีซูที่ลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อของเขา
“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆดิวะ วันนี้มาสนุกนะเว้ยเดี๋ยวงานก็กร่อยพอดี” พี่ช่อนพูดขึ้นพลางจับพวกเขาทั้งสองคนแยกออกจากกัน คนอื่นๆที่เห็นท่าไม่ดีก็ค่อยๆสลายตัวกันลงไปข้างล่าง พี่จองฮันกับพี่ช่อนก็ลงหายไปในกลุ่มฝูงชน ไอซูนก็ร่อนตัวไปที่บาร์สงสัยคืนนี้คงจะได้สาวกลับบ้านบ้างแหละ เวอร์นอนที่ลากไอ้(พี่)จีซูลงไปสงบสติอารมณ์ข้างล่าง ทำให้ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงแค่เขากับคนนั้น ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นใจซะเหลือเกิน เขาย้ายตัวลงไปนั่งข้างๆอีกคน ค่อยๆเอื่อมมือไปโอบไหล่ไว้ อีกคนที่ตกใจก็สะดุ้งจนตัวสั่น ไม่รู้จะกลัวอะไรเขานักหนา ก็คนเคยๆกันนั้นแหละ
“เป็นอะไรหื้มคนดี กลัวหรอ?” เขาก้มลงไปกระซิบข้างหูอีกคน
“ปะ..เปล่า” ตอบเสียงสั่น หึ
“หันหน้ามาสิ” เขาจับหน้าอีกคนให้หันมาหา ใบหน้าที่เขาจำได้ดียิ่งกว่าอะไร ผิวขาวใสสะอาด ดวงตาชั้นเดียวที่คมและเหมือนถูกมนต์สะกดยามจ้องมองลงไป จมูกโด่งรั้นน่าฟัด แก้มนุ่มที่มีเลือดฝาดอมชมพูน่าตักตวงความหอม ริมฝีปากอิ่มที่ถูกเขากดจูบมาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รอช้ากดจูบลงไปที่กลีบปากเบาบางแล้วผละขึ้นมา อีกคนที่ดูเหมือนจะตกใจกับการกระทำที่ไม่ได้ตั้งตัวของเขา กำลังจะเอ่ยปากถามแต่ก็ต้องหยุดเพราะถูกเขากระทำอีกครั้ง ริมฝีปากของเขาที่สัมผัสกับอวัยวะเดียวกันของอีกคน ริมฝีปากที่ยังคงนุ่มเหมือนทุกครั้งที่เคยสัมผัส เขากัดลงที่ริมฝีปากล่างให้อีกคนเผยอปากออก แล้วสอดลิ้นร้อนเข้าไปข้างในเกี่ยวตวัดลิ้นอีกคนอย่างเมามันส์ จากจูบที่อ่อนหวานกลับเร้าร้อนได้เพียงไม่กี่นาที อีกคนที่เหมือนจะคลอยตามอารมณ์ของเขาไปแล้ว ใช้ลิ้นเกี่ยวตวัดตอบเขาอย่างรู้งาน เขายกยิ้มริมฝีปากก่อนจะกดจูบไปแรงๆ ทำให้อีกคนร้องออกมา มือที่ว่างค่อยๆลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งบนตัวอีกคน ค่อยๆสอดมือเข้าไปใต้สาบเสื้อลูบไล้ผิวขาวเนียนละเอียดอย่างเบามือ อีกคนร้องอื้ออึงก่อนจะใช้มือเล็กทุบเข้าที่อกของเขาเพื่อเตือนว่าตนกำลังจะขาดอากาศหายใจ เขาผละออกมาจากริมฝีปากบางก่อนจะเพ่งความสนใจลงไปที่ซอกคอของอีกคน
“อะ..อื้อ มินกะ..กยู” อีกคนร้องครางเสียงอ่อย หึ
“ผมเคยบอกไม่ใช่หรอว่าให้เรียกว่าอะไรหื้ม” เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเอ่ยเสียงดุราวกับย้ำสรรพนามที่เขาเคยใช้ให้คนตัวเล็กเรียก
“มะ..มิงกู ฮื่ออ” เมื่อเขาได้ยินสรรพนามที่พอใจจากอีกคนก็ให้รางวัลเด็กดีโดยการตักตวงความหอมจากแก้มอีกคน ก่อนจะลงไปบเม้มเบาๆที่ซอกคออีกคนเพื่อสร้างรอยความเป็นเจ้าถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เจ้าของก็เถอะ
“อื้อ!! เจ็บนะ..” อีกคนใช้มือลูบลงไปเบาๆตรงรอยที่เขาสร้าง
“หึ เขาจะได้รู้ไงว่าพี่เป็นของผม”
“แต่พี่ไม่ได้เป็นของนายแล้วนะ..” อีกคนพูดเสียงเบา
“ก็แค่เคย แล้วก็จะเป็นอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะจ้องมองลงไปในนัยตาของอีกคนเพื่อย้ำว่าเขาพูดจริง จะให้ให้บอกว่ารู้สึกผิดที่ทำเรื่องเมื่อกี้ลงไปก็คงจะไม่ได้เพราะเขาไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
“ไม่ว่ายังไงผมก็จะแย่งพี่กลับมาให้ได้” เขาไม่ผิดอยู่แล้ว เขาแค่ต้องการที่จะได้ของของเขาคืน ในเมื่อพี่จีซูแย่งอีกคนไปได้ ทำไมเขาจะเอากลับมาไม่ได้ละจริงมั้ย
“เตรียมตัวรอได้เลย จอน วอนวู”
-TBC-
ฮายที่รัก หนีมาเปิดเรื่องใหม่ในนี้แล้วอุอิ นี้เป้นเพียงแค่เริ่มต้น จะบอกว่าแต่งไม่เก่งหรอกแบบนี้ ก็อ่านๆไปเถอะ ถ้าไม่ชอบก็กดปิดเถอะที่รัก จะบอกว่าข้าอ่อนด้อยยิ่งนัก ยังไงก็ช่วยให้กำลังใจด้วยเนอะ รักนะคะ
สกรีม → #อีฟมินวอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น